Yaptıklarımı sevmedim...
Olanları sevmedim, durumları sevmedim.
Yargılamayı, sorgulamayı sevmedim.
Yanlış anlaşılmayı, yanlış anlatmayı sevmedim.
Çok kompleks düşündüm, ya da hiç düşünemedim.
Ben burnum akıyor derken karşımdaki burnum kanıyor anlamış göremedim.
Basit bir nezleye beyin kanaması teşhisi koymuşuz yeni farkettim.
Yanlış teşhis, yanlış tedavi...
Sonuçta hasta kurtarıldı, ama sakat kaldı.
Tüm bunlar olurken ben hep üşüdüm. Titredim hatta, ellerimi hissetmedim.
Bu demektir ki gerçekten önemsedim.
Ama şimdi sakinim, düşüncelerim net, vücudum ılık.
Ne istediğimdense kesinlikle eminim.
Elimden geldiğince toparlayıp bıraktım her şeyi. Yine de yeterince düzgün gelmedi şu an.
O yüzden ihtiyaç duydum bunları söylemeye, yazmaya. Aslında söylenebilecek pek bişey kalmadı veya çok fazla şey var bilemiyorum.Ama konuştukça batıyoruz, o yüzden hiçbir şeyi deşmiyorum.
Bazı hatalar yapmışım.
Küçük, minik...
Elimde olmadan, hatta teknik aksaklıklardan kaynaklanan...
Kendi basit sıkıntımı çözmeye çalışırken birden kendimi çok karmaşık ve benden bağımsız başka bir sıkıntının ortasında bulduğumdan affalladım.
Ben basit anlattıkça işler karmaşıklaştı. Benzer durumlar aynılaştı.
Lunaparklardaki komik aynlar gibi.... Sen karşısında olduğun gibi durursun, o seni farklılaştırır ya, ona benzedi bi bakıma. Aslında herşey düzgündür ama yalnış görünür. Bi parça da komik hatta.
Herkes haklı bi yerde, yine aynı yerde hatalılar da...Birinin doğrusu diğerinin yalnışını düzeltmiyorsa eğer, yargılamak ve suçlamak anlamsız benim gözümde. Sızlanmak çok boşa...
O yüzden gülmeyin sayın seyirç, bakmayın öyle bana... Televizyonlarınızı açabilirsiniz artık. Yine biraz daha büyüdük ve döndük biz günlük hayatımıza.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder