Hayatımın hep bir fon müziği var şu ara.
Yolda yürürken, gece uyurken, otobüste giderken, temizlik yaparken, bu yazıyı yazarken...
Hatta bazen öyle zamanlar oluyor ki, hayatımın ritmi fonda çalan parçanın ritmiyle paralel seyrediyor.
Slow motion anlarım var benim! :)
Bi tür bağımlılık gibi oldu aslında bu, korkutuyor bazen.
Her anımın, her duygumun, her düşüncemin arkasında bi şarkı gizli.
Sırf bu yüzden bile, hayat o kadar somut ki!!!
Her şey biribiriyle eşleşmiş, her şeyin anlamı belli...
Offfff!!!
Beynim çöplük gibi oldu resmen. Bira fm de sağolsun "evde tek" olmamın acısını cayır cayır çıkarıyor benden! :)
Napıyım ama evimi özledim ben. Bıktım öyle evsizler gibi göçebe yaşamaktan. Orda burda kanepe köşelerinde uyumaktan, hatta uyuyamamaktan.Yatağımı özledim... odamı özledim...
Hem evde tek olmaktan falan da korkan biri değilim ki ben. Seviyorum yalnızlığımı. Kime ne yani. Rahat bıraksınlar beni!
Gerçi bu sefer bişeyler biraz daha farklı, sanki burda biraz daha yalnızmışım gibi.
Ne garip.
Tuhaf bir boşluk var. Küçükken korkunca saklandığım yatağımın altı yokmuş gibi sanki. Biliyorum saçma bi benzetme oldu ama öyle yani, daha farklı anlatmazdım.
Değişik bi güvenlik hissi vardı ve farklı bi aitliği... bir de bi parça masumiyeti, çocukluktan kalma olduğundandır belki, bilmiyorum. :) Şirindi yani, hop diyeydi, zıp diyeydi işte. Öyle kendi halindeydi.
Orası camların saydam olduğunu kimsenin bilmediği bi yerdi(!) (bu söz için ilerde telif ödemek zorunda olmaktan gerçekten çok korkuyorum, ama gerekirse patentini de alırım yani. Beni her durumda güldürebilen nadir şeylerden, bildiğin seviyorum pencerenin kırılınca adının değişmesini, çerçeveleri filan ehehhee.) :D
Aheahhehhahae sinirim bozuldu yine gece gece fena halde ehehehe :DDDD Neyse ya ben gidiyorum.
Ve fonda da mutlu son var.
İyi geceler sayın okur. Ben artık yatıyorum :D
bira fm e bayıldım daha önce keşfedememişim
YanıtlaSil